:
Ξυλούρης Νίκος
Ο
Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια
της Κρήτης. Είναι 5 χρονών όταν οι κατακτητές Γερμανοί καίνε
το χωριό του και μεταφέρουν τους και μεταφέρουν τους κατοίκους
του, πρόσφυγες στο Μυλοπόταμο... Επιστρέφουν στ'Ανώγεια μετά
την απελευθέρωση. Από πολύ μικρός δείχνει την κλίση του στο
τραγούδι και τη λύρα. Στα δώδεκα, ο πατέρας του, του αγοράζει
την πρώτη λύρα, για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σ'έναν από τους
πλέον περιζήτητους οργανοπαίχτες και τραγουδιστές της περιοχής
του σε γάμους, βαφτίσια και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις.
Σε ηλικία 17 χρονών κατεβαίνει για πρώτη φορά να δουλέψει
στο Ηράκλειο, στο κέντρο "Κάστρο". Οπως λέει αργότερα
σε αφηγήσεις του, εκεί τα πράγματα αρχικά είναι πολύ δύσκολα:
"...Εις τα ορεινά χωριά της Κρήτης δεν ημπορούσε να εισχωρήσει
αυτό που εισχώρησε στις πόλεις... Εκεί χόρευαν ταγκά, βάλσα,
ρούμπες, σάμπες και είμαστε υποχρεωμένοι να τα μάθουμε αυτά
τα τραγούδια, να τα παίζουμε στα πανηγύρια και στους γάμους,
για να μπορούμε να ζήσουμε και μεις, να βγάλουμε τα έξοδά
μας και να τους κάνουμε σιγά-σιγά ν'αλλάξουνε και ν'αγαπήσουνε
την Κρητική μουσική..."
Στα τέλη του 1958 πραγματοποιεί την πρώτη του ηχογράφηση για
δίσκο. Είναι το τραγούδι "Κρητικοπούλα μου" ("Μια
μαυροφόρα οτάν περνά"). Λίγους μήνες πριν είχε παντρευτεί
την Ουρανία Μελαμπιανάκη, κόρη ευκατάστατης οικογένειας του
Ηρακλείου. Εγκαθίστανται στο Ηράκλειο. Οι οικονομικές δυσκολίες
είναι στην αρχή μεγάλες. Το 1960 γεννιέται το πρώτο τους παιδί,
ο Γιώργος και 6 χρόνια μετά το δεύτερο, η Ρηνιώ.
Την επιτυχία του πρώτου εκείνου τραγουδιού ακολουθούν αρκετές
ακόμα ηχογραφήσεις σε μικρά δισκάκια. Ακριβώς το 1966, βγαίνοντας
για πρώτη φορά από την Ελλάδα, συμμετέχει σ'ένα φολκλορικό
φεστιβάλ στο Σαν Ρέμο και παίρνει το πρώτο βραβείο. Το 1967
ανοίγει στο Ηράκλειο, το πρώτο Κρητικό κέντρο, τον "Ερωτόκριτο".
Τα πράγματα έχουν γίνει αισθητά καλύτερα γι'αυτόν. Τον Φεβρουάριου
του 1969 ηχογραφεί την "Ανυφαντού", ένα τραγούδι
που κυριολεκτικά "σπάει τα ταμεία" μέσα στην παραδοσιακή
δισκογραφία της εποχής. Τον Απρίλη εκείνης της εποχής έρχεται
στην Αθήνα, στο κέντρο "Κονάκι" και τον Σεπτέμβριο
εγκαθίσταται μόνιμα στην πρωτεύουσα. Ο σκηνοθέτης Ερρίκος
Θαλασσινός, με τον οποίο γνωρίζονται στο "Κονάκι",
μιλά γι'αυτόν στον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Ηδη όμως από
το 1965, οι δυνατότητες αλλά και ο χαρακτήρας του έχουν προκαλέσει
το ενδιαφέρον του διευθυντή -τότε- της δισκογραφικής εταιρίας
COLUMBIA, του Τάκη Λαμπρόπουλου. Μετά την επιτυχία της "Ανυφαντούς",
το καλοκαίρι του 1970, ο Λαμπρόπουλος κατεβαίνει μαζί του
στ'Ανώγεια, γίνονται κουμπάροι και ξεκινούν μια συνεργασία
σε νέα πλαίσια.
Πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, η φωνή του Νίκου
Ξυλούρη θα περάσει στη σύγχρονη "έντεχνη" δημιουργία
επώνυμων συνθετών. Μέσα σ'αυτές τις επιλογές, μέλλεται η γνήσια
Κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης ν'αποκτήσουν
μια πανελλήνια εμβέλεια, μια δυναμική που ποτέ δεν είχαν στο
παρελθόν, όσοι μεγάλοι και αν ήταν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές
και οργανοπαίχτες που την υπηρέτησαν.
Με το Γιάννη Μαρκόπουλο συνεργάζονται για πρώτη φορά στο "Χρονικό",
μια ενότητα τραγουδιών που θέτει σε νέα βάση τη σχέση της
παράδοσης με το παρόν. Εξι μήνες μετά κυκλοφορεί ο δίσκος
αναφορά στα "Ριζίτικα" της Κρήτης. Τον Μαϊο του
1971 ξεκινούν κοινές εμφανίσεις στη μπουάτ "Λήδρα"
στην Πλάκα. Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, η φωνή του Ξυλούρη,
είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια
της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. "Πότε θα κάνει
ξαστεριά", "Αγρίμια κι αγριμάκια μου" ...
Ακολουθούν δύο ακόμα κύκλοι τραγουδιών του Γιάννη Μαρκόπουλου,
η "Ιθαγένεια" και ο "Στρατής ο θαλασσινός"
αλλά και συνεργασίες με τον Σταύρο Ξαρχάκο ("Διόνυσε
καλοκαίρι μας", "Συλλογή"), τον Χριστόδουλο
Χάλαρη ("Τροπικός της Παρθένου", "Ακολουθία")
και τον Χρήστο Λεοντή ("Καπνισμένο μου τσουκάλι").
Το καλοκαίρι του 1973 κρατά τον καθοριστικό ρόλο του τραγουδιστή
σε μια παράσταση που ανεβάζουν η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας
Καζάκος, στον θέατρο "Αθήναιον" με αντικείμενο την
ιστορική διαδρομή της Ελλάδας στα νεότερα χρόνια. Είναι "Το
μεγάλο μας τσίρκο". Μέσα από τις αναφορές και τα τραγούδια
του βρίσκει τρόπο έκφρασης το τεταμένο πολιτικό κλίμα που
οδηγεί στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είναι από τις ελάχιστες
επίσημες παρουσίες στο χώρο που βλέπουν το φως της δημοσιότητας
από τις εφημερίδες εκείνων των ημερών. "Ο Νίκος Ξυλούρης
ήταν χθες στο Πολυτεχνείο" ενημερώνουν, μετατρέποντας
τον ήδη φορτισμένο πολιτικά τραγουδιστή, σε "κόκκινο
πανί" της μεταλλαγμένης δικτατορικής κυβέρνησης που ακολουθεί.
Από τη "Λήδρα", στην "Αρχόντισσα", μετά
στην "Αποσπερίδα"... Ξανά στη "Λήδρα",
μετά στο "Κύτταρο" και στο "Θεμέλιο"...
Είναι οι έξι σταθμοί του στις μπουάτ μέχρι το 1979. Τα μεταπολιτευτικά
χρόνια τραγουδά κάποια ακόμα τραγούδια του Χρήστου Λεοντή,
του Σταύρου Ξαρχάκου και του Γιάννη Μαρκόπουλου... Παράλληλα
ηχογραφεί τα "Αντιπολεμικά" τραγούδια του Λίνου
Κόκοτου και του Δημήτρη Χριστοδούλου και κάποια μελοποιημένα
από τον Ηλία Ανδριόπουλο ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Επανέρχεται
όμως και στα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, ενώ λέει και
κάποια λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη. Με τον "Αργαλειό",
το "Φιλεντέμ", τον "Πραματευτή" αλλά και
το "Μεσοπέλαγα αρμενίζω" ακούγεται ξανά έντονα η
φωνή του. Τώρα λέει και πάλι "τραγούδια ζωής". Είναι
όμως η τελευταία φορά που ακούγεται...
Υστερα από ταλαιπωρία ενός χρόνου με την υγεία του, φεύγει
για πάντα στις 8 Φεβρουαρίου του 1980. Η φυσική του απουσία
έρχεται να κλείσει μια ολόκληρη εποχή, να σφραγίσει μια συγκεκριμένη
αντίληψη περί Ελληνικού τραγουδιού. Η ρωμαλέα έκφραση, η άμεση
σύνδεση με τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα αλλά και ο άρρηκτος
δεσμός με την ντόπια τραγουδιστική παράδοση, ίσως είναι "πολυτέλεια"
για τη δεκαετία που έρχεται...
:
Δισκογραφία
:
1967 Η ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΤΗΣ ΜΒΙ
: 1969
ΧΡΟΝΙΚΟ
: 1970
Ο ΨΑΡΟΝΙΚΟΣ
: 1970
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ
: 1971
ΡΙΖΙΤΙΚΑ
: 1972
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
: 1972
ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ
: 1972
ΔΙΟΝΥΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ
: 1973
ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΡΑΤΣΑ
: 1973
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 10 (Ο ΨΑΡΟΝΙΚΟΣ)
: 1973
Ο ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
: 1973
Ο ΞΥΛΟΥΡΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
: 1973
Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ
: 1974
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
:
1974
ΣΥΛΛΟΓΗ
: 1974
ΧΡΥΣΟΣ ΔΙΣΚΟΣ
: 1974
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ
: 1975
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
: 1975
ΚΟΜΕΝΤΙΑ
: 1975
ΤΑ ΠΟΥ ΘΥΜΟΥΜΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΩ
: 1975
ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ
: 1975
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ
: 1976
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
: 1976
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΛΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
: 1976
ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΦΕΡΗ
: 1977
ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
: 1977
ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ
: 1978
ΤΑ ΞΥΛΟΥΡΕΙΚΑ
: 1978
ΣΑΛΠΙΣΜΑ
: 1978
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ
: 1978
14 ΧΡΥΣΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
: 1981
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΩΡΑ
: 1982
ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ
: 1983
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
: 1983
ΠΑΝΤΕΡΜΗ ΚΡΗΤΗ
: 1984
Ο ΔΕΙΠΝΟΣ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ
: 1985
ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ:ΘΕΑΤΡΙΚΑ
: 1987
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
: 1988
Ο Γ.ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
: 1990
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 2
: 1990
Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ
: 1990
Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (1958-1968)
: 1995
ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ
: 1996
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΞΥΛΟΥΡΗ 1962-65
: 1996
ΤΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΑ
: 1997
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ
: 2000
ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΑΠ' ΤΑ ΠΑΛΙΑ
: 2000
ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ |
|