επόμενος καλλιτέχνης

: Σταματογιαννάκης Γεράσιμος

Ένας απ'αυτούς που γνώρισαν και τις σάλες της Αμερικής και τα στούντιο των δισκογραφικών εταιρειών, αλλά και που ξενιύχτησε στο γλέντι του χωριού και τη χαρά της παρέας χωρίς ενισχυτές και μικρόφωνα, ο Γεράσιμος Σταματογιαννάκης, συμπληρώνει τέσσερις δεκαετίες -και κάτι χρόνια ακόμα- στην κρητική μουσική, μα εξακολουθεί το ίδιο να επιμένει στο απλό, το απέριττο, το γνήσιο και το αυθεντικό, χωρίς ν'αφήσει αυτές τις τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες να καταφέρουν να του ψθείρουν την αγάπη του "για το μεγαλείο που έχει το πανηγύρι στην πλατεία του χωριού κι η καντάδα στα παράθυρα των κοπελιδιών...".
Ο Γεράσιμος Σταματογιαννάκης γεννημένος στ' Ακούμια του Αη Βασίλη τον Αύγουστο του 1931, έβλεπε κι άκουγε και δε χόρταινε και με τις πέντε του αισθήσεις μαζί με τους μπαρμπάδες του, το Νίκο τον Παπουτσιδάκη και το Στεφανή το Mαρινάκη, να εκφράζουν με τη λύρα και το δοξάρι τον πόνο και τη λίγη χαρά του ανθρώπου, μέχρι τα άλλα χρόνια τα πιο μεγάλα που ο Γεράσιμος ήταν ο αγαπημένος λυράρης στα πανηγύρια, τους αρραβώνες, τους γάμους κσι τις βαφτίσεις στον Αη Βασίλη με τον αξεπέραστο Μαρκογιάννη στο λαούτο, και τ' άλλα χρόνια ακόμα που με το Μανιά ταξίδεψαν στη μακρυνή πολύβουη και την εξωτική Χαβάη, και με το Γιώργη το Χατζηδάκη συνέχισαν τις μεγάλες χοροεσπερίδες, ο Γεράσιμος του σήμερα είναι ο ίδιος ο Γεράσιμος του 1945 και του 1960.....

"Tότε ήταν άλλα χρόνια -λέει στους φίλους του- θαρρείς πως υπήρχαν μαγνητόφωνα και δασκάλοι για να βοηθούν το λυρατζή; Τίποτα δεν υπήρχε. Μόνο το μεράκι. Δεν περιμέναμε να ζήσoυμε από τη λύρα και το λαούτο. Παίζαμε για να ομορφαίνομε τις χαρές των ανθρώπων. Γι' αυτό και όταν πιάναμε τα όργανα δεν τ'αφήναμε. Παίζαμε δυό και τρία βράδια συvέχεια χωρίς να κουραστούμε. Μας συνέπαιρνε αυτή η αθάνατη μαγεία της Κρητικής μουσικής. Και τώρα ακόμα εμένα αυτό μ'αρέσει. Εχω κυκλοφορήσει 30 δίσκους μικρούς και μεγάλους. Μα εγώ θέλω να μ'ακούει ο κόσμος να παίζω και να με βλέπει. Να βλέπω κι εγώ τον κόσμο που γλεντάει με τη λύρα μου...."

Τέσσερις δεκαετίες λοιπόν και ο Γεράσιμος δεν άφησε το δοξάρι από τα χέρια του, παρά όταν το 1986 ένα πρόβλημα υγείας του στέρησε για τρία χρόνια το παίξιμο της λύρας.
"Μα είχα τη δύvαμη και το ξεπέρασα και ξανάπιασα ένα βράδυ το δοξάρι στ' Aκούμια για το μερακι και τους φίλους πάλι, όπως κι όταν ξεκίνησα. Κι ένιωθα και τότε σαν να 'ταν η πρώτη φορά."

Στον ψεύτη κόσμο οι ομορφιές, παντοτινά δε ζούνε,
μαραίνονται και φθείρονται, σβήνουνε και περνούνε
Εστέρησές μου τη χαρά, και μου'δωκες τον πόνο,
και δίκασές με να πονώ, εις τον απάνω κόσμο.

: Δισκογραφία